31 oktober 2014

Turks water

De jonge vrouwelijke piloot gaat wat stevig op de rem staan, maar zet de Boeing 737 van Cor en Don verder zonder problemen aan de grond op de Polderbaan. We zijn weer thuis, na een week in een verwenoord aan de rand van Europa. Van de Turkse badplaats Side tot aan de Syrische grens is het nog zo'n achthonderdvijftig kilometer. Ik heb het vooraf toch maar even gecheckt en dagelijks het nieuws over de grensconflicten in de regio gelezen. Met de hele familie op vakantie gaan doe je liever naar een gezellige bestemming.
Mijn schoonvader bereikte dit jaar de pensioengerechtigde leeftijd, keek even in zijn portemonnee en besloot dat een weekje zon nog leuker is met alle nazaten, inclusief aanhang en kleinkinderen. Dus lagen we in de herfstvakantie met twintig mannen, vrouwen en kinderen op ligstoelen aan de zwembadrand, nippend aan een 'ultra all-inclusive' Mojito. De eerste dagen is het onbekommerd genieten van de zon. Maar het is oktober, de weersverandering zit ook in deze regio in de lucht. Na vier dagen strakblauw gaan op donderdag de sluizen open. Wat er normaal in een hele maand kan vallen, valt nu in minder dan een etmaal. Hotelkamers op de begane grond lopen onder, net als de game- en bowlingkelder in het hoofdgebouw van ons resort. Gelukkig liggen onze kamers op een hogere etage.
De ergste regen valt als we net in een taxi onderweg zijn naar het historische centrum van Side. Met een ranzig doekje probeert de Turkse chauffeur de voorruit van zijn taxi enigszins transparant te houden, maar het uitzicht is door de overvloed aan water minimaal. Bijna ziet hij een langs de kant geparkeerde motorfiets over het hoofd. Hoofdschuddend stuurt hij de Fiat bestelauto door kniediep water richting onze bestemming. Bij het uitstappen worden we direct tot op onze huid nat. Ik realiseer me dat ik recent nog een artikel had gelezen waarin stond dat we op vakantie soms risico's nemen die we normaal graag vermijden. De eerdere rit die dag met een overbeladen Dolmusbus versterkt dat gevoel.
Na een drogere vrijdag doet de natuur op de laatste zaterdag extra zijn best om indruk te maken. Onweer, hagel, stortbuien. Het marmeren paleis aan het strand blijkt niet opgewassen tegen zoveel watergeweld: uit alle openingen sijpelt het regenwater. Overal staan bakken om lekkages op te vangen. Tussendoor werkt het personeel keihard om alle bezoekers toch een aangenaam verblijf te bieden, terwijl collega's hun best doen om het water buiten de deur te houden. 
Aan het eind van de middag is het ergste noodweer voorbij. De touringcar die ons 's avonds terugbrengt naar het vliegveld wordt niet meer noemenswaardig gehinderd door modderstromen of afgesloten wegen. Hij voert langs diverse nog veel grotere marmeren paleizen met neonverlichting, om passagiers op te halen. De resorts geven gezamenlijk steeds meer het gevoel dat de Turkse Rivièra een Disneyland voor zonaanbidders is. Waar je cocktails kunt drinken en ongelimiteerd kunt eten zonder zorgen over de rekening. En bij de naastgelegen bazaar Uggs kopen voor minder dan een vijfde van het bedrag waarvoor men in Nederland in de MediaMarkt met elkaar op de vuist gaat. 
Zolang president Erdogan vanuit zijn eigen nog veel grotere paleis het kalifaat buiten de deur weet te houden, is alleen de klimaatverandering voor de toeristenoorden hier een puntje van zorg. Ons resort gaat een week na vertrek enkele maanden dicht voor een reeds geplande renovatie. De waterbestendigheid is ongetwijfeld toegevoegd aan het to do-lijstje. 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten