Cookie er bij?

Eén van de boeiendste scènes uit de science fiction klassieker Minority Report vind ik die waarin hoofdpersoon John Anderton (Tom Cruise) door een winkelcentrum anno 2054 loopt. Overal wordt hij meteen herkend en dus persoonlijk aangesproken. John Anderton! You could use a Guiness Beer! Bij zulke een-op-een marketing helpen vindingen als de irisscan en het audiospotlight, dat een jaar of tien geleden al eens langskwam op PINC en dus in 2054 ongetwijfeld op een slimme manier wordt ingezet.
Ik moest aan die filmscène denken toen ik op internet kort na elkaar een paar aankopen deed. Ik boekte een weekje all-in Turkije en werd in de dagen daarna op bijna alle sites die ik bezocht bestookt met aanbiedingen voor precies datzelfde hotel van Sunweb. Vervolgens bestelde ik een stel sneakers en werd een week lang doodgegooid met banners van dezelfde online schoenenboer, vol met nog veel meer vrolijke gympen. Dat snap ik niet. Hoeveel interesse heeft iemand die net een vakantie heeft geboekt in nog een keer diezelfde vakantie? Hoeveel gympen moet ik per week bestellen? Blijkbaar is Grote Broer nog niet zo ver dat hij weet of ik die geplande internetaankoop al daadwerkelijk heb gedaan, dus blijft hij mij er mee bestoken. Het zou veel zinniger zijn als Sunweb of Omoda over een half jaar nog een keer bij me langskomt en vraagt of er alweer belangstelling is voor een nieuw tripje of een stel knappe schoenen. Maar blijkbaar is dat nog een brugje te ver voor de online marketeers en hun zo omstreden tracking cookies. Het is natuurlijk allemaal nog redelijk vers, die online verkoop op maat. In 2054 werkt het ongetwijfeld veel verfijnder. Als dit werelddeel in verval dan tenminste nog iets te verkopen heeft. Misschien hebben we dan allemaal weer gewoon een koe, twee schapen en een moestuin.

Ik heb het leven lief

De hemel huilt de hele dag, als we afscheid nemen van Peter van Lindonk. Het water loopt in stralen van de paraplu's, tijdens de droeve wandeling naar zijn laatste rustplaats. Zelden heb ik regen zo mooi gevonden. Maar zijn plekje achteraan op de begraafplaats is zo gekozen dat de zon straks in de lente op hem schijnt, net zoals Peter al die jaren scheen op ons. Bas van Lier, die een prachtig In Memoriam schreef op de website van Items, zegt na afloop tegen me 'nu moeten we het zelf doen'. En zo voelt het. De mentor is er niet meer.
De driehonderd stoelen in het Pfizer Auditorium van Nyenrode zijn niet genoeg om alle vrienden van Peter een plaats te bieden tijdens de bijzondere afscheidsbijeenkomst. Nelleke en zijn kinderen spreken dapper en vol liefde over een geweldige man en vader. Die gedurende negenendertig jaar huwelijk maar één keer tijdig aan zijn trouwdag dacht, maar wel iedere ochtend zijn echtgenote verse sap en thee op bed kwam brengen. Die zijn kinderen hun dromen liet volgen, zoals hij dat ook zelf had gedaan. Die ons allemaal betoverde met zijn levenslust en de twinkeling in zijn ogen. Erik van Muiswinkel, van voormalig buurjongetje tot vaste gast bij PINC, zegt 'als Peter je vroeg om ergens op te treden wist je dat het een bijzondere gelegenheid was. Maar deze keer heeft hij het wel erg bont gemaakt'. Zo nemen we afscheid, met een lach en een traan. En natuurlijk met Peter's eigen held Toon Hermans:

Ik heb het leven lief, de mensen en de dieren
De zeeën en rivieren, ik heb het leven lief

Ik heb het leven lief, de bergen en de dalen
De warme zonnestralen, ik heb het leven lief

De trieste ochtendkrant, ze zal mij niet benauwen
Ik blijf van het leven houden, tot aan de laatste dag

Peter had het leven lief als geen ander. We gaan hem allemaal verschrikkelijk missen.

Inspirator

Tijdens een potje chocolade-Monopoly met de dochtertjes op zondagmiddag zoemt de iPhone. Peter van Lindonk, meldt het apparaat. Naast zijn naam zie ik zijn kalende hoofd op het scherm. Peter, inmiddels zesenzeventig jaar, is een man die overloopt van inspiratie en creativiteit. Een man die de originele Nederlandse editie van de TED-conferentie heeft opgezet en zelf presenteert; PINC, ieder jaar in mei in Zeist. Die zevenenveertig jaar lang opmerkelijke en prijzenwinnende boeken en jaarverslagen maakte. Die vijftien jaar spreekstalmeester was van het Wereldkerstcircus in Carré, daarbij het hooggeëerd publiek begroette met 'kinderen van alle leeftijden' en elke voorstelling afsloot met zijn levensmotto 'May all your days be circus days'.
Peter leert mij de wetten van het theater toe te passen op onze eigen evenementen. Suggereert sprekers en artiesten om ons jaarcongres mee naar een hoger plan te tillen. Al achttien jaar is hij een grote inspiratiebron, sinds de dag dat ik in 1995 zijn kantoortje binnenstapte met de opdracht voor een jubileumboek van mijn toenmalige werkgever. Een verhalenverteller, bij wie je aan de lippen hangt en de tijd vergeet. Afspraken met Peter lopen meestal uit. Hij woont bij mij in het dorp, waar hij rondrijdt in zijn zwarte Mini cabrio.
Afgelopen week kreeg ik weer een PINC-mailtje, geschreven in die zo vertrouwde enthousiaste stijl. Het gaat goed, las ik. Nog vijfenzeventig dagen tot PINC.14, met opnieuw een reeks geweldige sprekers. Ik antwoordde met het doorgeven van de namen van alle collega's die inmiddels ook naar dat jaarlijkse feestje willen komen. En gaf nog even een inspirerend YouTube-filmpje door; je weet nooit of Peter er iets mee kan. Ik kreeg niet meteen een mailtje terug, maar dat is niet ongewoon. Vaak belt Peter een dag later om weer even bij te praten. 'Professor', noemt hij mij dan aan de telefoon. Veel te veel eer voor een simpele inktkoelie als ondergetekende, maar altijd een leuk begin van een dito gesprek.
Niet echt raar dus dat de iPhone gaat op zondagmiddag en ik het hoofd van Peter op het scherm zie. Maar ik hoor de stem van zijn echtgenote Nelleke. Peter van Lindonk, mijn inspirator, leermeester en vriend, is overleden.