Nomade

Onrustige weken bij de werkgever, en niet alleen door alle publiciteit over het accountantsberoep. Mooi dat een groep jonge accountants zich heeft opgeworpen als voorvechters van het vak en komt met concrete aanbevelingen om het ook in de toekomst het aanzien te geven dat het verdient. Typerend voor die generatie is dat ze elkaar via Twitter hebben weten te vinden en zelfs een eerste 'tweetup'-bijeenkomst hebben geregeld, alleen maar met gebruik van dat medium. Wie nog beweert dat zulke media verspilling van werktijd zijn, heeft iets gemist de laatste paar jaar.
Maar ook door de interne verhuizingen is het onrustig bij het NIVRA. De verhuisdozen staan nog overal, want medewerkers bewegen nog van links naar rechts door het gebouw. Eind november schuiven de NOvAA-collega's bij ons in en dus wordt het pand aangepast aan die nieuwe bezetting. Dat betekent af en toe even verkassen naar een tijdelijke werkplek. De inrichting wordt vooral een combinatie van oud en nieuw, voorzover je een pand dat pas drie jaar geleden is ingericht oud mag noemen. De vloerbedekking maakt het meest duidelijk dat er zaken gecombineerd worden. Ik vind dat wel kunnen, maar een beetje een lappendeken is het misschien wel.
Nieuwe glazen spreekkamers zijn nu neergezet in de open ruimtes, 'dynamische zones' met knaloranje meubelstukken voor de flexwerkers temidden van de reguliere bureaus en geluidwerende kasten waar menigeen nog niet helemaal raad mee weet.
De architect van dienst zal ongetwijfeld nog wat punten op de i willen zetten als iedereen eenmaal een plekje gevonden heeft. Tot die tijd blijft het een beetje een mengelmoes van verschillende elementen. Maar liever dat dan de klassieke werkkamertjes van vroeger. Ik houd wel van zo'n zoemend kantoor waar mensen door elkaar heen lopen, zelfs al moet je je soms even terugtrekken als je erg geconcentreerd bezig bent.
Nog een dikke week en dan ga ik officieel flexwerken, benieuwd of dat bestaan van kantoor-nomade gaat bevallen. Uiteindelijk zie ik mezelf wel op zo'n oranje bank liggen met een iPad, maar of we dat ook gaan halen...

Met boter en suiker

Ons dorpje aan de Vecht koestert zijn tradities. Zoals die van de poffertjeskraam van de familie Van der Steen, die al decennialang in het najaar enkele weken in het dorpscentrum te vinden is. Vroeger op de markt, nu in de tuin van het gemeentehuis. De laatste halte van de kraam voor de winterstop, die tot april duurt. Iedere dag is het er druk, wat voor weer het ook is.
De kraam is al honderdvijftig jaar oud, met krappe bankjes binnenin waar slechts de helft van je achterwerk op past, tenzij je zo oud bent als onze twee jongste kinderen. De tafel waaraan je zit plakt van de suiker, hoewel hij tussendoor altijd wordt schoongemaakt. Maar dat maakt allemaal niks uit.
Achter ons hangt een foto uit 1952, toen de schoolkinderen ook al werden getracteerd op een gratis portie poffertjes; een erfenis van een locale beroemdheid die tot op de dag van vandaag wordt voortgezet.
Zaterdag was de laatste dag dat de kraam er stond, dus zijn we nog even gegaan. Tamar nam een vriendinnetje mee en gezamenlijk schoven we aan voor lekkere versgebakken wafels en een portie poffers die wordt geserveerd met een enorme hoeveelheid poedersuiker en boter. Niet echt een maaltijd die past in de schijf van vijf, maar een feestje voor de kids. De poedersuiker zit overal na afloop en enkele poffers eindigen op de grond, maar dat mag de pret niet drukken. Volgend jaar weer. Sommige tradities zijn het waard om in ere gehouden te worden.

West-Friesland

De laatste dag van de herfstvakantie heb ik vrij, want die is gepland voor de twee jongste dochters. De dag begint met heftig nieuws: het locale pontje over het Amsterdam-rijnkanaal is overvaren door een vrachtschip. Dat pontje hebben we zelf ook wel genomen, als we zomers een lekkere fietstocht maken. Vreselijk ongeluk, want de schipper heeft het niet overleefd. Bizar als je woonplaats zo in het nieuws komt. Je realiseert je gelukkig niet te vaak welke gevaren er kleven aan het dwars oversteken van één van de drukste waterwegen van het land. Het is vakantie, maar normaal zit dat pontje iedere ochtend vol met scholieren op weg naar de middelbare school.
Maar goed, het blijft voor ons een vakantiedag. We reizen af naar Medemblik in Noord-Holland, voor een bezoek aan het locale bakkerijmuseum. Leuk plaatsje, met verrassende winkeltjes, een lekkere broodjeszaak en een ouderwets prijsniveau. Ook ons reisdoel zelf stelt bepaald niet teleur. Het bakkerijmuseum lijkt van buiten een piepklein ouderwets koek- en snoepwinkeltje, maar achter de winkelruimte schuilt een charmant museum waarin gepensioneerde mannetjes de bezoekers wegwijs maken in het bakkersambacht. Onze twee kleine dametjes mogen zich hullen in heuse bakkersoutfit, zelf koekjes versieren, helpen met bakken en marsepeinpoppetjes maken. Ze hebben een topmiddag en wij ook. Leuk altijd, zo'n klein plaatselijk museum. Voorlopig krijg ik ze toch nog niet naar een tentoonstelling over Alexander de Grote in de Hermitage, dus mikken we liever op dit soort dingen. Genoeg te beleven nog in eigen land, ook boven Amsterdam. We gaan nog wel eens een midweekje naar West-Friesland, nemen we ons meteen voor.
Eind van de middag voldaan naar huis, zowaar het hele eind zonder file, hoewel er toch een zware spits werd verwacht. Gelukkig heeft de ANWB-verkeersinformatie het ook wel eens mis. Heerlijk dagje. Maar het vertrouwde pontje tussen Breukelen en Nieuwer ter Aa vaart niet meer.

Beestenboel

Berichtje op de radio: Dierenpark Emmen is bijna failliet, dus de gemeente zorgt voor een overbruggingskrediet van bijna anderhalf miljoen euro, om de eerste nood te lenigen. De Emmense zoo is immers van groot belang voor de stad en de hele regio, zo luidt de rechtvaardiging. De gemeenteraad accepteert het risico dat ze naar hun centen kunnen fluiten, als het dierenpark alsnog failliet gaat.
We zijn er meerdere keren geweest, het centrum van de stad is er zo ongeveer omheen gebouwd. Leuke kleurige beelden van olifanten staan als vooruitgeschoven posten door dat centrum heen. Het zou niet goed zijn als die mooie dierentuin zou moeten sluiten. Ongetwijfeld krijg je dan een doorstart, met minder mensen en verlost van alle schulden. Krijgen alle tijgers en giraffen dan ook een nieuw contract...?

Hollanders op vakantie

Midden-Nederland heeft herfstvakantie. Mirjam werkt in het onderwijs op een school die helaas net in de regio Noord-Nederland valt, als het om de vakantiespreiding gaat. Dus dit jaar geen gezamenlijke vakantieweek. Maar de vier dochters zijn wel allemaal vrij.
Amber mag een midweekje met een vriendin mee naar een vakantiehuisje van de Eemhof, een vakantiepark van Center Parcs bij Zeewolde. Het is nog geen drie kwartier rijden, dus breng ik haar en haar vriendin even weg. We zijn er inderdaad zo. Maar als we op maandagmiddag aankomen bij de ingang blijken we bepaald niet de enigen. Een eindeloze rij familieauto's, modelletje MPV met dakkoffer, duwt zich over de parkeerplaats richting de ingang van het bungalowpark. Heel Midden-Nederland heeft dit vakantiepark gekozen voor een paar dagen vakantieplezier, zo lijkt het.
Na meer dan een kwartier puur stilstaan besluiten we de auto bij de ingang te parkeren en te voet het vakantiehuisje op te zoeken. Onderweg zien we een stroom arriverende gezinnen, met uitpuilende auto's, waaruit aan alle kanten boodschappentassen worden getild vol met etenswaren. De horde vakantiegangers is veelal gekleed in joggingpak, met lawaaiig bedrukte sweaters met capuchon en sportschoenen.
Na een heleboel verwijsbordjes met bungalownummers en geinige plaatjes van slakken en lieveheersbeestjes vinden we uiteindelijk het juiste wat grijze laagbouw-bungalowtje nummer 914, dat nog dateert uit de jaren zeventig.
De weersvoorspelling is niet best voor deze week, al is het op maandag nog lekker droog. Maar goed, er is ongetwijfeld genoeg overdekt te doen. Het hart van het park wordt immers gevormd door het bekende hoofdgebouw, dat door de exploitant als Market Square wordt aangeduid.Winkeltjes, fastfood tentjes, automatenhalletje. Het zwembad met indrukwekkend hoog glazen dak heet zelfs Aqua Mundo. Dat zit wel goed voor de dametjes. Maar voor ondergetekende is de Eemhof bij eerste indruk weinig minder dan Dante's Inferno. Ik doe wel een dagje bakkerijmuseum met de twee jongste meiden deze week.

Inspiratie

In hartje Rotterdam, om de hoek van de Coolsingel, heeft vriend Dick zijn ontwerpstudio. Een mooie locatie met uitzicht over de stad via de glazen ramen die tot op de grond doorlopen. Op vrijdagochtend ga ik bij hem langs voor wat inspiratie - van twee kanten. Drie liever gezegd, want oud-collega Mireille is er ook, trots gewapend met een kersvers voor Deloitte gewonnen Effie, de reclameprijs voor bewezen effectieve reclame. We praten samen over een concept om de studio nieuwe business te laten binnenhalen en daarbij zelf ook ons creatieve ei kwijt te kunnen. Leuk om te brainstormen met jonge ontwerpers.
Tussendoor stampt de Blackberry het ene bericht na het andere binnen, want de stroom publiciteit over accountants houdt maar niet op en we denken als NIVRA na over onze repliek. Via de mooie Apple computer van Dick stuur ik aangepaste tekstversies van onze reacties heen en weer. Je wordt vanzelf blij van zo'n prachtig ding, jammer dat ze zo duur zijn. Ik lunch nog samen met Dick en zijn mensen en vertrek uit de steile parkeergarage na een gezellige vrijdagochtend in Rotterdam. Altijd voorzichtig doen met dat lage autootje om niet met de bodem over de grond te schrapen.
Helaas duurt het daarna bijna twee uur om terug te komen naar Utrecht, waar ik een volgende afspraak heb. Een paar druppels regen en het begin van de herfstvakantie zijn genoeg om het verkeer al aan het begin van de vrijdagmiddag muurvast te zetten. Benieuwd wat het nieuwe kabinet (Bruin 1) daaraan wil gaan doen.

Pakken

Twee hectische dagen achter elkaar. Dinsdag eerst naar de Accountancynieuws-dag op Papendal bij Arnhem. Te weinig parkeerplaats, dus zetten alle bezoekers hun blauwe, grijze of zwarte leasebak ver weg in het gras langs de weg naar het congrescentrum. Ik gok, rijd door tot vlak voor de deur en vind zowaar een prachtig plaatsje voor mijn versgewassen Spidertje. Binnen zitten duizend donkergrijze pakken bij elkaar, opmerkelijk gezicht toch altijd, die samenscholingen van accountants. Na een prima keynote speech van de beste accountant van Nederland ga ik er tijdens de lunchpauze alweer vandoor richting Amsterdam, want opnieuw is er gedonder in de wereld van de controleurs. De Europese Commissie publiceert op woensdag een kritisch 'groenboek' over accountants. Dat kan er nog wel bij na alle kritische geluiden de laatste weken van de AFM, de DNB, de politiek en ga zo maar door. Je durft het FD amper nog open te slaan bij binnenkomst op kantoor 's ochtends. Dus dinsdag maar de nodige voorbereidingen getroffen voor de mediastorm van woensdag. En inderdaad, het FD pakt woensdagochtend lekker uit met liefst vier stevige verhalen over al wat er mis zou zijn in accountantsland. Prompt weer een rijtje inmiddels aardig bekende journalisten aan de lijn van BNR, Telegraaf, NOS Radio en nog wat kleinere media. Pas in de auto op weg naar huis woensdagavond belt de laatste journalist.
Thuis jasje uit, trui aan, snel eten, de kids een kus en hup weer naar een instructieavond over de nieuwe website van het kerkje waar we regelmatig naar toe gaan. Daar de oudere generatie proberen duidelijk te maken dat de papieren informatiestroom op een boze dag toch echt een keer zal stoppen. En dat terwijl ik zelf net de hele dag met kranten bezig ben geweest...

Sterfgeval

10 Oktober 2010, oftewel 10-10-10, is in China extra populair als trouwdatum, want die dag staat in dat land voor perfectie. Helaas gaat dat niet voor alles op, want precies op deze bijzondere dag overlijdt onze, ongetwijfeld in China gebouwde, Dell-computer.
Paniek, want de inmiddels bijna vijf jaar oude desktop vormt het kloppend hart van de communicatie van het gezin. Iedereen heeft er zijn account op staan en er is een vracht aan bestanden op te vinden. Foto's, video's, werkbestanden van Mirjam en mij, documenten van het clubblad van de Alfa Spiderclub, van de kerk, de peuterspeelzaal, niet te vergeten de iTunes-bibliotheek, alle persoonlijke mappen in Outlook en ga zo maar door. Maar hoe we ook proberen, hij komt niet verder dan standby, begint als een vervaarlijke te blazen en doet vervolgens helemaal niets meer. We hadden het kunnen weten, kort geleden wilde hij ook al bijna niet meer opstarten.
Met behulp van de nieuwe werklaptop (waar dit blogje nu even op gemaakt wordt) vinden we een thuisklussende computerreparateur in het dorp, die zowaar op zondagavond bereid is de systeemkast van de Dell aan een onderzoek te onderwerpen. "Alleen voor particulieren", aldus zijn visitekaartje. Daar is het tarief gelukkig ook naar. Binnen een uur komt hij al met een onheilsbericht: de voeding en de geheugenbanken werken gewoon, maar het moederbord lijkt overleden. Reparatie heeft weinig zin gezien de kosten, hij kan hooguit de bestanden van de harde schijf voor ons trachten te redden. Dat is al een hele geruststelling, want de laatste backup op de externe harddisk is toch alweer twee weken geleden. Ik ben blij met zo'n handig mannetje in het dorp, want al kan ik aardig uit de voeten met een computer, bij het openmaken van de systeemkast heb ik geen idee waar ik moet beginnen.
Op zoek naar een nieuw exemplaar dus. Ik zou wel een iMac willen, wat ik ben een absolute Applefan, maar die beginnen bij duizend euro. Een nieuwe Windows-kast kost minder dan de helft. En allebei de auto's kunnen ook wel nieuwe banden gebruiken. Dat wordt weer een dure maand...

Stille wateren

Nederland is even in shock, als een nog jonge acteur zichzelf van het leven berooft. Verdriet en ongeloof overheersen in de commentaren van al die BN-ers die opeens ´goede vrienden´ blijken te zijn; Jeroen Krabbé uiteraard (hallo, daar zijn we weer) voorop. Toch waren ze niet genoeg ´goede vriend´ om te zien dat iemand zo´n donkere kant heeft dat hij het ultieme besluit kan nemen daar niet mee verder te willen leven. Voor mensen die niet aan depressies lijden is dat ook niet te bevatten. Er moet toch altijd licht zijn aan het eind van een tunnel. Zelfs als je daarvoor alle schepen achter je moet verbranden, je relatie moet verbreken of aan de andere kant van de wereld gaan wonen als schaapherder.

Zelf heb ik niet zoveel last van stemmingen, al ben ik een enkele keer wel eens lichtgeraakt; meestal om helemaal niks. Maar goed, wie heeft dat niet?
Mijn prachtige oudste dochter Rebecca is tegenwoordig soms een stille. En niet alleen op de momenten dat ze al haar aandacht geeft aan virtuele contacten, via de smartphone in haar hand. Altijd op letten bij tieners, denk ik dan en vraag haar of alles goed gaat. Het antwoord is telkens bevestigend. Ze heeft het ook niet zo simpel, met gescheiden ouders, een stiefmoeder die je achter de vodden zit over je huiswerk, vriendinnen die soms opeens niet aardig meer zijn, een school die een jaar langer duurt dan gehoopt en weet ik wat allemaal.  Evengoed is ze heerlijk sociaal, lacht zich regelmatig stuk en kan ongetwijfeld rekenen op veel mannelijke belangstelling. Haar looks heeft ze immers niet van mij. Voorlopig geniet ik er van als ze op de bank tegen me aan kruipt. In mijn ouwe, veel te grote sweater, die haar uiteraard beter staat dan mij. Ze is een koukleum. Maar ik zou best willen weten wat er in dat mooie hoofd omgaat.

Slurp

De verbouwing zit er vrijwel helemaal op, op een plankje en een schroefje na. Hoog tijd om de nieuwe keuken samen met vrienden in te wijden. Zaterdag hebben we dat gedaan, met een mooie biefstuk, pasta en roze Prosecco. Geen beter gezelschap dan Evert en Marinka, twee gezellige, positieve en ondernemende mensen met wie je over alles kunt praten en die graag genieten van een goed maal en een mooi glas.

Alleen op zo'n avond gaat een fles wijn bij ons in één keer leeg, want door de week moet ik de honneurs waarnemen; Mirjam's alcoholconsumptie beperkt zich tot dat soort gelegenheden. Zelf houd ik van een glas wijn bij het eten en soms worden dat er ook wel twee. Erg gezond volgens mij en daarbij heb ik succesvol wijnboer Ilja Gort aan mijn kant. Hij heeft een conflict over de La Tulipe-wijnen die hij via de Albert Heijn verkoopt. Niet over de inhoud, maar over het etiket op de achterzijde. Want hoeveel is gezond en wat is te veel? Ilja heeft humor, zo blijkt uit het compromis dat hij via YouTube presenteert. Mooi om negatieve aandacht op zo'n manier weer om te keren in positieve pr. Deze week is zijn rode Tulipe in de aanbieding bij Appie, ik ga maar weer eens een flesje extra halen. Die paar euro extra omzet gun ik Ilja van harte.

Als je haar maar goed zit

Over enkele maanden word ik vijftig jaar. Onbegrijpelijk hoe snel een mensenleven gaat. Het voelt als gisteren dat ik een kwart eeuw terug op mijzelf ging wonen, vijftien jaar terug mijn oudste dochter kreeg, zeven jaar geleden opnieuw in het huwelijk trad en ga zo maar door. Maar mijn grijze haardos bewijst genadeloos dat de beste helft in dit aards bestaan er wel zo´n beetje opzit.
De eerste grijze haren kreeg ik toen ik een jaar of zes-, zevenentwintig was. Inmiddels ben ik gewoon een grijze duif. Om dat bejaarde haar wat in bedwang te houden ga ik al drie decennia naar dezelfde kapper in Utrecht. Vanaf het eerste bezoek heb ik dat ervaren als een ontspannend uurtje voor mijzelf, dat veel meer is dan alleen het op de grond doen belanden van een deel van die haardos. Een enorme tegenstelling met het dorpskappertje wat ik in een heel wat minder grijs verleden bezocht.
Ik moet er vroeg voor op, want ik reserveer altijd een afspraak aan het begin van de zaterdagochtend. En ik moet er voor naar de achterkant van Utrecht, over de rondweg en langs knooppunt de Berenkuil. Een klein halfuur rijden en daarna ook nog betaald parkeren op de Maliebaan. Dat laatste wordt steeds ingewikkelder. Vroeger (ik ben immers grijs ) gooide je een gulden in een parkeerautomaat en dan kwam er een kaartje uit. Nu sta je voor een betaalautomaat die via een touch screen vraagt om je kenteken, de voorkeur van je betaalwijze, de geplande tijdsduur en ga zo maar door. Je bent minuten verder voor je dat bonnetje krijgt. En waarom willen ze mijn kenteken weten? Is dat om te voorkomen dat ik, als aardig sociaal gebaar, wellicht eens een kaartje doorgeef aan een parkeerder die net aankomt als ik weer vertrek en nog tijd over heb op mijn parkeerbewijs? Dat geeft de indruk dat ook hier de landelijk verkeersofficier aan het werk is geweest.

Maar goed, na dergelijke inspanningen arriveer ik bij de kapper. Haarmode Schiffer in Utrecht. Een zaak in een oud pand, maar van binnen fraai gemoderniseerd, ruim, licht en smaakvol ingericht. Zelfs de achtergrondmuziek is met zorg gekozen. De knippende brigade is gedegen getraind. Nieuwkomers die de kappersvakschool net hebben doorlopen mogen er alleen haren opvegen en koffie brengen. Eerst intern verder leren voor ze aan je haar mogen komen. Eigenaar Cees Temming heeft na jaren voorbereiding uiteindelijk de zaak overgenomen van de naamgever. Door de kwaliteit en goede reputatie heeft de kredietcrisis geen vat gekregen op deze toch niet al te goedkope barbier. Natuurlijk is het een voordeel dat je haar altijd wel groeit, maar er zijn genoeg mannen die hun haar laten knippen voor een derde van het bedrag wat ik hier iedere zes weken achterlaat. Het zal wel. Voor vijftig euro krijg ik naast een geknipt hoofd ook een heerlijke hoofd- en nekmassage, aangename conversatie en verse espresso van Illy.
Vandaag word ik geknipt door Sofia, een aantrekkelijke half-Spaanse kapster die al jaren in de zaak werkt. Met haar weelderige donkere krullen en slanke verschijning geef je haar makkelijk tien jaar jonger dan de veertig-plus die ze is. Tijdens het knippen praten we over onze wederzijdse tienerdochters.
Mijn haar is te droog, zegt ze, maar daar is iets aan te doen. Een andere borstel gebruiken bijvoorbeeld, liefst met haren van een everzwijn. Nadat ze me geknipt heeft laat ze de borstel zien. ´Duur?´, vraag ik voorzichtig, terwijl ik al reken met een bedrag van zo´n vijftien tot twintig euro. ´Een beetje wel, maar hij gaat heel lang mee. Vierentachtig euro´ antwoordt ze en schenkt mij nog een prachtige Zuid-Europese glimlach. ´Laat maar even zitten´, zeg ik, inwendig naar adem happend. Minder grijs word ik er toch niet van. Maar dat uurtje bij de verwenkapper, iedere vijf, zes weken, dat nemen ze me niet af.